ไม่นานมานี้ผมเพิ่งได้สนทนากับศิลปินรุ่นพี่อย่าง พี่ตั๋ม  Neutral Lover ไปวันก่อน เกี่ยวกับประเด็นวัฒนธรรมญี่ปุ่นหลายอย่าง พี่ตั๋มเป็นอีกคนที่ยอมรับว่าตัวเองอย่างเปิดเผยว่าเป็น “ฟูโจชิ” หรือ “สาววาย” (โอตาคุหญิง ที่บ้าการ์ตูนการ์ตูนชายรักชาย) เหมือนกับที่ผมยอมรับว่าตัวเองเป็น “องกาคุ โอตาคุ” (องกาคุ = ดนตรี) เป็นโอตาคุของดนตรีสาย Shibuya-kei นี่เอง

    เรามีอะไรๆเหมือนๆกันหลายอย่าง อาทิเช่น ทำเพลงเป็นศิลปินอินดี้เหมือนกัน เป็น sub culture โอตาคุญี่ปุ่นที่ยอมรับตัวเองเหมือนกัน และที่สำคัญ แม้เราจะยอมรับว่าตัวเองเป็นโอตาคุ แต่เราไม่ยอม “ดูแย่” แบบโอตาคุ

    คิดเหมือนพี่ตั๋มอย่างหนึ่ง คือ ความหมายที่แท้จริงของคำว่าโอตาคุ มันก็เป็นแค่ความชอบ หรือความเป็น mania ที่คลั่งไคล้อะไรบางอย่างมากๆ เท่านั้นเอง ซึ่งมันไม่ได้เกี่ยวกับลุค ว่าต้อง อ้วน แว่น สิว แต่งตัวเชยๆ เสมอไป คนหลายคนพยายามหลีกเลี่ยงไม่อยากให้คนอื่นเรียกว่าโอตาคุ เพียงเพราะไม่อยากถูกมองว่ามีลุคที่แย่ๆ เชยๆ น่ารังเกียจ แค่นั้นเอง ซึ่งที่จริงแล้วมันเป็นคนละเรื่องกัน

    คนที่ไม่ได้คลั่งไคล้อะไรเป็นพิเศษ แต่ลุคเชยๆ ไม่ดูแลตัวเอง ไม่แต่งตัวก็มีเยอะแยะการที่เรายอมรับตัวเองว่าเป็นอะไร แต่เราก็ดูแลตัวเองให้ดูดีได้ ไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลย ตรงกันข้าม ผมว่าคนที่พยายามหนีจากคำว่าโอตาคุมากกว่าที่ห่วงลุค และไม่ยอมรับในสิ่งที่ตัวเองเป็น  ต่อให้ไม่พยายามหนี แต่ถ้าบ้าการ์ตูนญี่ปุ่น แต่งตัวเชยๆ ไม่ดูแลตัวเอง มีลุคแบบโอตาคุ คนเค้าก็เหมารวมว่าเป็นอยู่ดีแหละ ซึ่งที่จริงแล้วการที่คนรอบข้างจะเรียกเราว่าอะไรมันไม่ได้สำคัญเท่ากับสิ่งที่เราเป็นและเราทำจริงๆเลย

    ซึ่งอรัมภบทข้างต้นมันก็ไม่ค่อยเกี่ยวอะไรกับเนื้อหาวันนี้เท่าไรหรอกครับ… เกี่ยวนิดหน่อยตรงที่ เรากำลังจะไปลุยย่าน Ikebukuro อันเลื่องลือว่าเป็น ย่านของสาววาย ที่ว่านี้ยังไงล่ะ ซึ่งก็ดูไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมเลย แล้วผมมาที่นี่ทำไมวะ…

    คำตอบง่ายๆคือ อยากรู้… ไหนๆ ก็มาแล้ว และผมก็ตั้งใจไว้แล้วว่าจะคุ้ยดูมันทุกย่าน ให้เจอทุกสิ่งเกี่ยวกับดนตรีของญี่ปุ่น วันนี้ลองมาเดินตามหาสิ่งที่น่าสนใจนอกเหนือจากแห่งการ์ตูนวายกันดีกว่า…

เริ่มวันกันกับ Day 18

ความสำเร็จเล็กๆกับการซื้อบัตร Lawson

ในที่สุดก็ซื้อตั๋วคอนเสิร์ตจาก Lawson เองสำเร็จ!

    วันนี้เริ่มวันด้วยการซื้อบัตรคอนเสิร์ตเองจาก lawson สำเร็จครั้งแรก ในที่สุด! หลังจากที่ก่อนหน้านั้นไม่สำเร็จเพราะดันไปถามให้พนักงานญี่ปุ่นอันแสนซื่อตรงทำให้ มันจะมีขั้นตอนที่ให้ในระบบระบุว่าให้ใส่เบอร์โทรศัพท์บ้าน ซึ่งพอผมบอกว่า ตอนนี้พักกับเพื่อน แล้วเพื่อนมีแต่เบอร์มือถือ ก็ดันไม่ใส่ให้ผมซะงั้นอีก! อะไรจะซื่อตรงขนาดนั้น สุดท้ายวันนี้มาลองกดใส่เองก็พบว่า ไอ้ขั้นตอนนั้นใส่เบอร์มั่วๆอะไรไปก็ได้ หรือไม่ใส่ก็ได้ -_-‘ โธ่เอ้ย

Burgur ดำ อร่อยมากกกก

เบอเกอร์ดำแสนอร่อยยยยย

    จากนั้นมากินเบอร์เกอร์ดำแสนอร่อยที่ Burger King เป็นวันแรกที่มีขายพอดี อร่อยจริงงงง กลับมาไทยถึงตอนนี้ยังหากินไม่ได้เลยยยยย อิ่มแล้วก็มาเริ่มลุยกันเลย

 สิ่งที่น่าสนใจใน Ikebukuro

1. Tokyo Metropolitan Theatre

    ขึ้น จากสถานีมาก็เจอเลย ตอนแรกผมไม่รู้ว่าคืออะไรหรอก แต่คิดว่าน่าสนใจเลยลองเดินเข้าไปดู ปรากฎว่า มันเป็นสถานที่จัดแสดงศิลปะ , โรงละคร และคอนเสิร์ตดนตรีคลาสสิค ว้าว! แจ๋วเลย ตัวสถาปัตยกรรมก็น่าสนใจแล้ว และยังมีประติมากรรมที่น่าสนใจแสดงอยุ่ทั้งด้านนอกและด้านในอีก มีร้านขายของที่ระลึก , ร้านขายของเกี่ยวกับแมว ละครเวทีกับดนตรีคลาสสิคก็น่าสนใจ แต่ดูไม่ใช่ที่ที่คนต่างชาติจะมาสักเท่าไร เพราะโบรชัวร์ต่างๆแทบจะภาษาญี่ปุ่นล้วนเลย (แต่นั่นแหละมันถึงน่าสนใจ)

Tokyo Metropolitan Theatre สถานที่จัดแสดงศิลปะและดนตรีคลาสสิค

 2. ถนนโอโตเมะ กับ Sunshine60

    จาก Theatre ผมเดินหาจุดที่เป็นใจกลางของย่านอยู่พักนึง เจอร้านต่างๆคล้ายๆกับที่ย่านอื่นมี จำพวกห้างต่างๆ ร้านขายเครื่องดนตรี ร้านขายเสื้อผ้าต่างๆ จนมาเจอจุดใจกลางย่าน นั่นคือแถวถนน โอโตเมะ และถนน Sunshine60 แห่งนี้ ถ้าถามว่ามันมีอะไร ผมว่ามันคล้ายกับ อากิฮาบาระ แต่เป็นเวอร์ชั่นเอาใจโอตาคุหญิงนะ คือ จะอุดมไปด้วยร้านขายของเกี่ยวกับการ์ตูน Y มากเป็นพิเศษ อย่างพวกร้าน animate สาขานี้ก็จะเน้นๆ แนวนี้โดยเฉพาะ ซึ่งบอกตามตรงว่าผมไม่ได้เดินละเอียด เพราะไม่ได้อยู่ในความสนใจ คนไม่สนใจก็มาเดินเล่นๆ เอาบรรยากาศก็ได้นะ

    ภายหลังที่ได้คุยกับพี่ตั๋ม สาววายตัวจริง พี่ตั๋มบอกว่า มันมีร้านเมดคาเฟ่ที่เป็นผู้ชายแต่งหญิงเป็นเมดทั้งร้านด้วย หะๆๆ… คือเมดคาเฟ่แบบอื่นๆเจอหมดแล้ว แต่ที่ไม่เจอร้านนี้เพราะท่าทางจะอยู่ในย่านนี้ ที่ผมไม่ได้เดินนี่แหละ

ถนน Sunshine60 และถนนโอโตเมะ

 3. Book-off

    คงจะสงสัยกันสินะครับว่า Book-off มันพิเศษยังไง เพราะว่ามันก็มีอยู่ทั่วไปในโตเกียวอยู่แล้ว คือผมได้แผ่นเพียบเลยจากสาขานี้ เป็นหลายแผ่นที่หาไม่เจอจากย่านอื่น เพราะมันหมด ด้วยเหตุผลใดก็ไม่ทราบได้ ทำให้สาขานี้มีของอยู่ค่อนข้างเยอะ ถ้าเทียบกับสาขาอื่น มี Kyary Pamyu Pamyu box set ที่ราคาแค่ประมาณ 800 บาท ขายเพียบเลย และอีกหลายๆแผ่นที่ผมสอยมา ใครไปแถวนั้นลองแวะไปดูหน่อยไม่เสียหายครับ

Book-off สาขานี้ของเยอะะะะะ MEG นี่เจอหลายชุด

 4. Sunshine City

    ห้างที่ดังที่สุดจนแทบจะเป็นสัญลักษณ์ของย่านนี้ ข้างในกว้างขวางมาก และยังมีที่ท่องเที่ยวสำคัญถึงสามที่ นั่นคือ สวนสนุก Namja Town (ผมไม่ได้เข้า) , Aquarium (นี่ก็ไม่ได้เข้า) และ J-world สวนสนุกของการ์ตูน Jump Comic พวกดราก้อนบอล นารุโตะ ฯลฯ (อันหลังนี่ไปเกรียนมาเรียบร้อย) ผมก็เดินเพลินๆครับ ย้อนวัยไร้สาระไปเรื่อย (อุตส่าห์เล่นเครื่องเล่นดราก้อนบอลหลายเครื่อง เพราะจะเอาเหรียญเบจิต้า ดันได้แต่โงคู T-T เกรียนจัง..)

    Aquarium ของที่นี่ แม้ผมจะไม่ได้เข้า แต่ก็เดินไปดูๆด้านหน้าเอาบรรยากาศ ขอบอกว่าเปิดเพลงดีจนน่าตกใจ มี background music ที่นึกว่าเดินอยู่ในเกมส์ RPG fantasy เป็นดนตรีประกอบที่บรรจงสร้างมาอย่างดีเพื่อให้เข้ากับบรรยากาศสถานที่ พวกเสียง Ambient วิ้งๆ ติ้งๆ ล่องลอย เสริมบรรยากาศโลกใต้น้ำเป็นยิ่งนัก เดินๆอยู่นึกว่าอยู่ในเกมส์ Final Fantasy… คนญี่ปุ่นนี่ช่างละเอียดละออกับทุกสิ่งทุกอย่างจริงๆ

Sunshine City ห้างดังแถว ikebukuro

 5. ร้านหนังสือ Junkudo

    น่าจะเรียกว่าห้างหนังสือได้เลย… หนังสือเยอะหลายชั้นอลังการมาก แน่นอนว่าผมอ่านไม่ออก… แต่ก็ยังลองเข้าไปดูพยายามหาหมวดหัวข้อ “องกากุ” (ดนตรี) อยู่ชั้นบนๆเลย สรุปเสียตังค์กับนิตยสาร Marquee เล่มเก่าๆไปอีกสี่ห้าเล่ม…

Junkudo อลังการหนังสือ

 6. สวนสาธารณะแมวๆ higashi-ikebukuro central park

    ในที่สุด การเที่ยวมั่วซั่วเรื่อยเปื่อยของผมก็ทำให้ได้พบกับที่นี่ โดยไม่คาดคิด ถ้าไม่นับรวม Cat Cafe ผมเจอแมว local ญี่ปุ่นที่นี่เยอะที่สุดแล้ว หลังจากที่พยายามตามหาแมวจากหลายๆย่านที่อ่านในหนังสือท่องเที่ยวอยู่หลายจุด ทั้ง Cat Street เอย Yanaka Ginza เอย แล้วคว้าน้ำเหลวไม่เจออะไรเลย… สมหวังซักที T-T

    ผมเดาเอาว่าพวกเหล่าแมวน่าจะย้ายถิ่นฐานไปเรื่อยๆ ซึ่งตอนที่ผมไป (ก.ย. – ต.ค. 2014) พวกมันคงย้ายถิ่นฐานมาที่สวนข้างๆห้าง Sunshine City นี่พอดี ในอดีตมันคงเคยไปอยู่มาทั้ง Cat Street ทั้ง Yanaka Ginza ล่ะมั้ง

    แมวที่นี่ คือแมว local ธรรมดาๆ ไม่มีแมวสายพันธุ์ดีๆแพงๆแบบใน Cat Cafe แต่ได้อารมณ์ local ล้วนๆ ซึ่งไม่ใช่มีแต่แมวจรจัดแถวนี้อย่างเดียว ดูเหมือนว่าคนที่มารวมตัวกันแถวนี้ตอนเย็นๆ คือกลุ่มคนรักแมวที่จงใจมากัน บางคนก็พาแมวตัวเองมาคบค้าสมาคมกับเหล่าแมวแถวนี้ด้วย ผมอยากรู้ที่มาที่ไปของที่นี่ว่า ทำไมเหล่าแมว และคนบ้าแมวถึงมารวมตัวกันแถวนี้ เลยพยายามลองสื่อสารกับเจ้าของแมวคนนึงที่พาแมวมาเดินเล่น ด้วยความที่หน้าตาเขาออกไปทางฝรั่งแบบเปอร์เซีย ผลปรากฎว่า…  ไม่รู้เรื่องครับ 555+ หน้าฝรั่งแต่พูดอังกฤษไม่ได้เลย พูดได้แต่ญี่ปุ่น งงเหมือนกัน เอาเถอะ สื่อสารกันด้วยใจ ตามประสาคนรักแมวก็พอละ

สวนนี้แมวเพียบบบบ

     จบครึ่งแรกของวัน ตอนหน้า จะเริ่มเป็นการเที่ยวแบบทรหดไม่นอนของผม… เป็นอีกช่วงที่น่าจดจำ กับ Day 18.2 Sound Museum Vision กับโชว์ของ DJ FPM ที่รอคอย