ผมเคยดูหนังเรื่อง Always : Sunset on the third street จำไม่ได้ว่าดูจนครบทั้งสามภาครึเปล่า ส่วนหนังเรื่อง Tokyo tower ก็ไม่ได้ดู นั่นคือข้อมูลในหัวผมเพียงไม่กี่อย่างกับสิ่งปลูกสร้างที่เรียกว่า “Tokyo Tower” (ผมเริ่มเอือมระอากับหนังญี่ปุ่นที่เน้นเรียกน้ำตาที่เข้ามากระหน่ำฉายติดๆกันอยู่ช่วงหนึ่ง ดูแล้วเหนื่อย…)

    วันนี้ก็เฉกเช่นวันอื่นในโตเกียว ผมพยายามใช้เวลาที่นอกเหนือจากการเสพย์ดนตรี ไปดู Landmark ต่างๆที่ “ใครๆเค้าก็ดูกัน” เพื่อให้รู้ว่ามันเป็นอย่างไรเฉยๆ… แม้ว่าตัวเองจะไม่อินก็ตามที ในใจก็พยายามไม่คาดหวังอะไร เปิดกว้างกับทุกอย่างเพื่อเรียนรู้ทั้ง “ญี่ปุ่นที่ใครๆก็รู้จัก” กับ “ญี่ปุ่นที่คนไม่รู้จัก” อย่างเต็มที่

    ตอนจะมา นอยยังถามอยู่เลยว่า “แกจะไปทำไม มันไม่น่ามีอะไรที่แกชอบ”

Tokyo Tower ที่เคยเว่อร์

    พอมาถึงที่นี่ก็เป็นอย่างที่นอยบอกจริงๆ คือ ไม่อินอ่ะ 555+ แล้วอยากบอกว่าที่นี่มันค่อนข้างดู “เชย” มาก มันก็สวยดี แต่ค่อนข้างเก่า และตกแต่งเหมือนเป็นโลกอนาคตล้ำยุคของคนญี่ปุ่นยุค ’70 หะๆๆ คือถ้าเทียบกับ Tokyo Sky Tree แล้ว ที่นั่นมันเว่อร์ดี สวยงามและล้ำสมัยกว่าเยอะ 5555+ ซึ่งว่ากันตามจริงสมัยก่อนคนญี่ปุ่นก็คงรู้สึกว่าที่นี่เว่อร์สุดๆละนะ

    เลยได้ทราบความจริงทีหลังว่า Tokyo Sky Tree นั้นถูกสร้างขึ้นเพื่อทดแทน Tokyo Tower ที่เก่าและเชยเกินไปแล้วตามยุคสมัยนั่นเอง เห็นได้ชัดว่า Tokyo Sky Tree นั้นมีทุกๆอย่างเหมือน Tokyo Tower อาทิเช่น มีจุดชมวิวหลายชั้น มีมาสคอต มีขายของที่ระลึก มีชั้นที่เป็นคาเฟ่ กับบรรเลงดนตรีสดในบางวัน มีนิทรรศการจัดแสดง แม้แต่ Aquarium ก็ยังจะอุตส่าห์มีเหมือนกันอีก ฯลฯ เรียกได้ว่า Tokyo Sky Tree เปรียบได้กับเวอร์ชั่น “อัพเกรด” ของ Tokyo Tower นี่เอง

ถึงตัวสิ่งก่อสร้างจะเชย แต่ทิวทรรศน์ข้างบนก็งดงามอยู่ดี

เอิ่ม นี่ตัวอะไร…

ด้านในดูจงใจตกแต่งให้ล้ำ (ในยุค ’70)

ลูกเบสบอลที่ถูกพบบนยอดสุดของหอคอยหรือไงนี่แหละ… ดูการค้นพบจะเป็นเรื่องใหญ่ลงข่าวหน้าหนึ่งนะ

ไฟในลิฟท์บ้ำแบบเชยๆ นึกว่าหลุดมาจากยุคคู่หูคู่ฮาอะไรแบบนั้น 555+

ด้านล่างมี exhibition จากหนังเรื่อง Always ด้วย

อ่าห์ สิ่งนี้แหละสุขสุดละ คาเฟ่กับซอฟท์ครีม

ป่าในเมือง

    ออกมาจากที่นั่น ผมพบ สวนอะไรก็ไม่รู้อยู่ข้างๆ จะบอกว่าชอบที่นี่มากกว่าโตเกียวทาวเวอร์อีก สิ่งหนึ่งที่ผมชอบมากในญี่ปุ่นก็คือ ป่าในเมือง นี่แหละ นอกจากสวนโยโยงิ หรือเมจิจิงกุ มันมีที่แบบที่ซ่อนอยู่อีกหลายจุดในโตเกียว คนเมืองอย่างผมที่ปกติที่ไม่ชอบไปต่างจังหวัด ไม่ชอบธรรมชาติ แต่ดันชอบอะไรแบบนี้ บางทีเราอาจจะไม่ได้เกลียดธรรมชาติหรือ แต่สิ่งที่เราไม่ชอบอาจจะเป็นแค่การที่ต้องอยู่ห่างจากแสงสี เทคโนโลยี หรือความสะดวกสบายต่างๆ ไอ้ป่าในเมืองพวกนี้มันตอบโจทย์จริงๆ

ป่าในเมือง อีกหนึ่งสิ่งที่ผมชอบมากในโตเกียว

    หลังจากพักสงบจิตกับป่าในเมืองแล้ว ผมเดินแวะไปดูอะไรที่ Roppongi นิดหน่อย แต่ขอยกยอดเอาไปพูดถึงใน Day 22 ทีเดียวนะครับ ช่วงเย็นหลังจากนั้นอีก ผมต้องรีบกลับไปแถว ชิบุยะ เพราะนัดกับ Patrick Benny ไว้ (เพื่อนฝรั่ง Music Geek ที่รู้จักกันที่นี่ หากใครจำไม่ได้ลองย้อนอ่านตอนเก่าๆดูนะครับ) เขาชวนผมไปดู live เล็กๆของวงหน้าใหม่วงหนึ่งชื่อ Sugar Campaign ที่ Tower Record สาขาชิบุยะ

Patrick Benny กูรูดนตรีญี่ปุ่นแห่ง Coolestsound.jp

    ผมรีบกลับมาแถวชิบุยะ ด้วยอาการหลงพอประมาณ ก่อนการแสดงจะเริ่ม Patrick พาผมไปนั่งคาเฟ่แถวนั้น เราได้สนทนากันหลายเรื่อง

    สิบกว่าปีที่ติดตามดนตรี indie pop ของญี่ปุ่นมา เนื่องจากข้อมูลในเนตที่หาได้ยากยิ่งในยุคก่อน และการเป็นคนไทยเพียงไม่กี่คนที่ฟังแนวนี้ ท่ามกลางสื่อไทยที่ไม่ได้ให้ความสนใจกับดนตรีแนวนี้เลยแม้แต่นิด ทำให้มีคำถามมากมายที่ยังไม่เคลียร์ ทั้งเรื่องในอดีต และสถานการณ์ความเป็นไปในปัจจุบันของวงการ ผมยิงคำถามกับ Patrick มากมายนับไม่ถ้วน หลายอย่างได้คำตอบ หลายอย่างแพททริกเองก็บอกว่า “I don’t know everything.” lol ที่จริงแล้วผมได้อัดบันทึกการสนทนามา แต่แบตมันหมด… ด้วยความโง่ของผมเอง จึงทำให้ได้ข้อมูลสรุปมาคร่าวๆ เท่าที่จำได้ประมาณว่า

FAQS with Patrick Benny & Japanese Indie Pop (Shibuya-kei)

    – Patrick เป็นคนแคนาดา ย้ายมาอยู่ญี่ปุ่น เพราะแต่งงานกับคนญี่ปุ่น เมื่อสิบสามปีก่อน แต่ก่อนมาก็ชอบ Pizzicato Five อยู่แล้ว
    – เขาเป็นเพื่อนกับศิลปินไทยชื่อ Nolens Volens
    – เขาทำงานเป็นโปรแกรมเมอร์ เป็นเจ้าของเวบแนะนำเพลงญี่ปุ่นชื่อ coolestsound.jp และ chipple.net (ซึ่งผมเข้าบ่อยมากแต่ก่อน -_-‘ เจอตัวการละ)
    – ในุมมองของเขา Shibuya-kei คือ ดนตรีแบบ cross culture ระหว่างตะวันออกกับตะวันตก โดยใช้ห้าแยกชิบุยะเป็นสัญลักษณ์
    – แฟนของชิบุยะเคย์ ส่วนมากเป็นคนจากยุค ’90 แต่ก็มีแฟนใหม่ๆ และก็มีแฟนที่คาบเกี่ยวมาจากสายโอตาคุ , idol music , anime music ด้วย เพราะด้วยความที่เพลงส่วนมากของชิบุยะเคย์มักมีภาพลักษณ์เป็นนักร้องผู้หญิง
    – ไม่เคยได้ยินใครเรียก Kyary Pamyu Pamyu ว่าเป็น neo-shibuya แต่คนจากยุค ’90 นั้นฟังออก และรู้กันว่ามันเป็น idol music ที่มี reference มาจาก neo-shibuya
    – นอกจาก Shibuya-kei แล้ว ดนตรีอินดี้แนวอื่นของญี่ปุ่นก็มีอยู่นานแล้วเช่นกัน เพียงแต่ไม่ได้มีการจับกลุ่มจากลักษณะคาแรกเตอร์ที่ชัดเจนจนมีชื่อเรียกเฉพาะแบบนี้
    – Hipster ไม่มีในญี่ปุ่น มีแต่ sub culture แบบต่างๆ ซึ่งไม่ใช่เรื่องแปลก คนที่อยู่ ต่างจังหวัด แต่เป็น sub culture จะพยายามมาอยู่โตเกียวให้ได้ เพราะคนต่างจังหวัดในญี่ปุ่นก็เหมือนที่อื่นๆ คือเสพย์แต่อะไรที่อยู่ในทีวีกระแสหลัก
    – สมัยก่อน Flipper’s Guitar หรือ Pizzicato Five นี่ดังมากขนาดออกทีวีด้วย
    – เขาชอบ Takako Minekawa มากที่สุด และเป็นแรงบันดาลใจให้เขาเล่น Synthesizer ด้วย
    – Takako Minekawa หย่ากับ Keigo Oyamada (Cornelius) แล้ว และเริ่มทำงานใหม่ๆกับ Dustin Wong
    – ดนตรีแนว Chiptune มีความเกี่ยวพันกับ Shibuya-kei แต่ไม่ใช่สิ่งเดียวกัน
    – Nakame-kei อันเป็นอีกกระแสเล็กๆหลังจาก Shibuya-kei ที่จริงแล้วมันเล็กมาก จนแทบจะมีแต่ momus คนเดียวที่เรียกคำนี้    – Kei (อื่นๆ นอกจาก Shibuya กับ Visual) ที่เขาเคยได้ยินมี Yokohama-kei นั้นดูชัดเจนที่สุด จะมีลักษณะดนตรีชิลล์ๆ สบายๆ (อย่าง Dorian ที่เคยนำเสนอไปในโพสต์ก่อนๆ คือใช่) แต่เคย์อื่นๆ อย่าง Shimokita-kei อะไรพวกนี้เคยได้ยินบ้าง แต่แนวดนตรีนั้นไม่ชัดเจนนัก และกลุ่มศิลปินที่หยิบยกคำนี้มาพูดก็ไม่ได้ใช้กันแพร่หลายแข็งแรงมากนัก
    – เขาแนะนำ Jetset Record เป็นร้านขายแผ่นในชิโมคิตะซาวะ ที่ selection มาแล้ว จากทั่วโลก ต้องไปให้ได้!
    – Konishi Yasuharu จาก P5 ยังเล่นอยู่ แต่เป็นดีเจเปิดแผ่น ข้อมูลวันเวลาต้องหาจาก blog ของเขา
    – Dr. Usui จากวง Motocompo นั้นเป็น Shibuya-kei ทันยุค ’90 เลย (ไม่น่าเชื่อ! เห็นหน้าเด็กอย่างนั้น)
    – Omodaka จริงๆแล้ว เคยทำ Pizzicato Five มาก่อน (มีชื่อในเครดิตปก)
    – ปัจจุบัน คนไม่เรียก Shibuya-kei แล้ว แต่เรียกแยกเป็นแนวต่างๆไปเลย มีเฉพาะคนที่เป็นเก่าจากยุค ’90 เท่านั้น ที่รู้ว่าคำนี้มันคืออะไร (เวง ผมแก่ล่ะสิเนี่ย -_-‘)
    – เมื่อก่อน มีชั้นสำหรับ Shibuya-kei โดยเฉพาะ ตามร้านซีดีต่างๆ อาทิ Tower Record หรือ HMV แต่ปัจจุบันตอนนี้มันเอาไปรวมปนอยู่ใน J-pop หมดแล้ว -_-‘ จบกัน หายาก
    – ที่ ชั้นคาเฟ่ของ Tower Record บริเวณที่ขายหนังสือ จะมีชั้นดิสเพลย์ของหนังสือที่เกี่ยวกับ Indie Pop และ Shibuya-kei โดยเฉพาะ เป็นสุดยอดมุมที่ไม่ควรพลาดมาอย่างยิ่ง! (ผมได้หนังสือสกอร์เพลงของ Flipper’s Guitar ที่นี่ด้วย)

Patrick Benny กูรูเพลงอินดี้ป๊อปญี่ปุ่น

สกอร์เพลงของ Flipper’s Guitar ที่ Patrick แนะนำให้ซื้อไว้เลย เพราะต่อไปอาจหาไม่ได้อีกแล้ว

ดิสเพลย์ของ Dempagumi.inc ไอดอลจากย่านอากิบะ นั้นเป็นอีกวงที่คาบเกี่ยวกับวงการ J-indie pop ยุคปัจจุบัน ผมเพิ่งมารู้จักวงนี้จริงๆตอนกลับไทยแล้วพวกเธอมาเล่นที่กรุงเทพฯ

Sugar Campaign วง Electro Pop รุ่นใหม่ที่น่าจับตามอง

    ทั้ง HMV และ Tower Record ต่าง recommend ศิลปินกลุ่มนี้ขึ้นบนหิ้ง display ประจำเดือน และ Patrick เองก็แนะนำด้วยเช่นกัน หลังจากนั่งคุยกับเขาจนถึงเวลาเริ่ม live เราก็ไปดูวงนี้เล่นกันดีกว่า

Sugar Campaign วงนี้ที่ใครๆก็แนะนำ

    มีคนมารอดูเยอะพอสมควรเลยทีเดียว พื้นที่ของ Tower Record มีไม่มาก แต่ก็อัดจนค่อนข้างแน่น พวกเขาคือ สองโปรดิวเซอร์ที่มาทำงานร่วมกันในโปรเจคพิเศษนี้ เพลงส่วนมากเป็น Electronic pop ที่มีกลิ่นอายแบบยุค ’80 (จะว่าไปมีความคล้าย Cyndi Seui ของไทยเรานี่อยู่มากทีเดียว) ซึ่งพวกเขาปรุงส่วนผสมได้อย่างกลมกล่อมน่าฟังทีเดียว ผมโดนบลิ๊วท์โดยอวยจาก Patrick เข้าไปเยอะจนซื้อแผ่นมาจนได้ lol

ตอนหลังมี นักร้องชาย มาช่วยร้องในบางเพลง

ชมคลิปการแสดงสดของ Sugar Campaign @ Tower Records อีกคลิปได้ที่นี่

แถม MV เพลงใหม่ให้อีกคลิปครับ ^^ ใครสนใจติดตามพวกเขาได้ที่เวบ http://sugarscampaign.com/ กันนะครับ

   จบวันอย่างสวยงาม เป็นวันที่ดีอีกหนึ่งวัน ^^ ตอนต่อไปเตรียมพบกับ Day 22 : Roppongi กับศิลปะสมัยใหม่