January 8, 2015

    ต่อจากเมื่อวาน Day 23.1 : Shimokitazawa ปุๆปะๆประสาเด็กแนว ตอนเย็นมีลุย live house กันต่อที่สถานีใกล้ๆแถวนั้น คือ Shin Daiba ที่ร้าน FEVER โดยเหตุผลที่มาร้านนี้ในวันนี้เพราะมีเพื่อนศิลปินจากไทยสองวงมาเล่นนั่นเอง คือวง Wednesday และ  Aire ประสบการณ์อาหารญี่ปุ่นแบบ local ของแท้     ตอนไปถึงผมหิวมากกกกกก เกินกว่าจะรับรู้ความไพเราะของดนตรีได้ เลยยอมพลาดวงแรกๆ ไปหาอะไรกินข้างๆร้านก่อน กะจะหา พวก lawson , seven eleven อะไรพวกนี้แต่ไม่เจอสักร้าน T-T เลยยอมเข้าร้านอาหารร้านหนึ่งมั่วๆ เข้าไปถึงพบว่าทุกอย่างในร้านเป็นภาษาญี่ปุ่นล้วน… ไม่มีอังกฤษเจอปน…...

    ภาพที่เห็นด้านบนนี่ไม่ใช่ไซต์ก่อสร้างแต่อย่างใด… แต่เป็นการตกแต่งร้านเสื้อผ้าแถวย่าน Shimokitazawa ที่ได้ชื่อว่าเป็น “ย่านเด็กแนว” จากความเห็นพ้องต้องกันของหนังสือท่องเที่ยวญี่ปุ่นหลายเล่ม ด้วยลักษณะพิเศษของมันหลายอย่างที่ทำให้ที่นี่ดูแตกต่างจากย่านอื่นในโตเกียว สิ่งที่ผมรู้สึกได้คือเอกลักษณ์เฉพาะตัวของย่านนี้ที่ให้ความรู้สึกแบบ “ปุๆปะๆ” แบบ “ทำมือๆ” เหมือนไซต์ก่อสร้างที่สร้างไม่เสร็จอยู่ตลอดเวลา ทุกอย่างดู handmade มีการยำๆสิ่งต่างๆเข้าด้วยกันแบบปุๆปะๆ คล้ายงานศิลปะแบบ collage (คอลลาจ)     แม้ชิบุยะจะมีความ cross culture ที่เป็นคอนเสปต์คล้ายศิลปะการตัดแปะแบบ collage เหมือนกัน แต่ให้อารมณ์ที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ในขณะที่ชิบุยะนั้นมีความรู้สึกแบบ digital ที่ทุกอย่างดูเป็นระเบียบเนี้ยบไปหมด แต่ชิโมคิตะฯนั้นดูจะมีคอนเสปต์อยู่ที่ความ “ไม่เนี้ยบ” และความ “บ้านๆ” ปุๆปะๆอย่างที่บอก เรียกได้ว่าเป็นสองย่านฮิพที่มีคอนเสปต์คล้ายกันบางอย่าง แต่เป็นเหมือนขั้วตรงข้ามของกันและกัน     ที่จริงผมมาเดินสำรวจที่นี่อีกหลายครั้ง เพราะฝนตก...

    หลังจากช่วงกลางวัน เราเสพย์ศิลปะกันอย่างสะใจแล้ว ใน Day 22.1 : เสพย์ศิลปะสมัยใหม่ที่ Roppongi ช่วงค่ำผมมีนัดกับ Patrick Benny ที่ชวนผมไปดู Live ของศิลปินในดวงใจของเราทั้งคู่คนหนึ่งคือ ” Takako Minekawa “ Takako Minewaka ต้นตำรับเจ้าแม่เสียงแมวคนแรกๆ ของวงการ     คนไทยน้อยคนที่จะรู้จักชื่อของ Takako Minekawa ผมขอแนะนำคร่าวๆว่า เธอคือ อดีตภรรยาของสุดยอดศิลปินอย่าง Keigo Oyamada หรือ “Cornelius” นั่นเอง (อาจจะจูนกันติดตรงรสนิยมทาง avant garde / experimental...

    ย่านสุดฮิตอีกย่านที่คนสายศิลปะ, ครีเอทีฟ ต้องมากัน Roppongi ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นย่านแห่งศิลปะร่วมสมัยของโตเกียว ผมมาสำรวจที่นี่เล็กน้อยแล้วตั้งแต่ Day21 : เช้า Tokyo Tower / ค่ำคุยกับกูรูเพลงญี่ปุ่น แต่เนื่องจากมันมีอะไรให้ดูเยอะแยะไปหมด เลยกลับมาที่นี่อีกวันนึง     ตามตำนานกล่าวไว้ว่า (ตำนานไหนฟะ) แถวนี้แต่เดิมทีเป็นแค่ย่านคนทำงาน office ไร้จุดเด่นใดๆ ซึ่งค่อนข้างจะเถื่อนๆด้วยซ้ำ ในเวลากลางคืนที่จะอุดมไปด้วยบาร์ แต่ทางรัฐบาลญี่ปุ่นพยายามบลิ๊วท์ให้มันกลายเป็นจุดท่องเที่ยวที่น่าสนใจ ทั้งสำหรับชาวต่างชาติและชาวญี่ปุ่นเอง โดยสนับสนุนให้เกิดสิ่งปลูกสร้างมากมาย ทั้ง Gallery , ห้าง, พิพิธภัณฑ์ต่างๆ ที่เกี่ยวกับศิลปะสมัยใหม่ , Design หรือแม้แต่สถานีโทรทัศน์ TV Asahi จนปัจจุบันที่นี่กลายเป็น Landmark...

    ผมเคยดูหนังเรื่อง Always : Sunset on the third street จำไม่ได้ว่าดูจนครบทั้งสามภาครึเปล่า ส่วนหนังเรื่อง Tokyo tower ก็ไม่ได้ดู นั่นคือข้อมูลในหัวผมเพียงไม่กี่อย่างกับสิ่งปลูกสร้างที่เรียกว่า “Tokyo Tower” (ผมเริ่มเอือมระอากับหนังญี่ปุ่นที่เน้นเรียกน้ำตาที่เข้ามากระหน่ำฉายติดๆกันอยู่ช่วงหนึ่ง ดูแล้วเหนื่อย…)     วันนี้ก็เฉกเช่นวันอื่นในโตเกียว ผมพยายามใช้เวลาที่นอกเหนือจากการเสพย์ดนตรี ไปดู Landmark ต่างๆที่ “ใครๆเค้าก็ดูกัน” เพื่อให้รู้ว่ามันเป็นอย่างไรเฉยๆ… แม้ว่าตัวเองจะไม่อินก็ตามที ในใจก็พยายามไม่คาดหวังอะไร เปิดกว้างกับทุกอย่างเพื่อเรียนรู้ทั้ง “ญี่ปุ่นที่ใครๆก็รู้จัก” กับ “ญี่ปุ่นที่คนไม่รู้จัก” อย่างเต็มที่     ตอนจะมา นอยยังถามอยู่เลยว่า “แกจะไปทำไม มันไม่น่ามีอะไรที่แกชอบ” Tokyo...

ช่วงเช้า ก่อนเดินทาง     ตอนเช้านอยพาไปกินราเมงร้านใกล้ๆกับ ที่เรียนนอย แถวฮาราจุกุ ชื่อร้าน AFURI อร่อยมากกกกก มันก็เป็นราเมงสไตล์ญี่ปุ่นนี่แหละ ที่ให้เนื้อมานิดเดียว ที่เหลือมีแต่เส้น… แต่น้ำซุปนี่สิโคตรของโคตรอร่อย รสชาติล้ำลึก ไม่รู้ว่าทำจากอะไรบ้าง นอยบอกว่า คนญี่ปุ่นนี่หวงน้ำซุปกันยิ่งกว่าเนื้อยิ่งกว่าเส้นอีก ต่อจากนั้นเดินไปดู รร. ศิลปะที่นอยเรียนอยู่ อ่านชื่อไม่ออก คนในเค้าประชุมอะไรกันสักอย่าง คนนอกอย่างเราไม่เกี่ยว เลยออกมา ด้านนอกเจอร้านตัดผมแปลกๆร้านนึง หน้าร้านมีรูปวาดการ์ตูน Jojo อยู่ คืออะไร? งงครับงง           กินอิ่มแล้วเข้าเรื่องเลยดีกว่า วันนี้จะไปลุยย่านเครื่องดนตรี Ochanomizu ต่อด้วยย่านหนังสือเก่า Jimbocho ที่อยู่ติดๆกัน...

    เอาจริงๆ วันนี้ค่อนวันมันไม่มีสาระอะไรเลยครับ… แล้วก็แทบไม่ได้เกี่ยวกับดนตรีด้วย        หลังจากเที่ยวผับเสร็จ อดนอนไปต่อแถว 5 ชม. กินซูชิ ใน Day 19.1 : Sushi Dai ในตำนานนนนนนน(นานจริงๆ) กินเสร็จตอนเที่ยง ผมมางีบ เพื่อชาร์จแบตโทรศัพท์ที่ Starbuck แถวสึกิจิ อยู่พักหนึ่ง ก็ได้เวลาออกไปลุยต่อ เราจะไปงาน Tokyo Game Show 2014 ที่จังหวัดจิบะกันครับ Tokyo Game Show 2014 มันเป็นอย่างนี้นี่เอง     ตอบง่ายๆ คือหาอะไรทำ…...

    ก่อนหน้านี้ครับ ขณะกำลังซัดเกมส์สตรีทไฟเตอร์กันอย่างเมามันส์ก่อนนอนคืนวันหนึ่ง ผมถามนอยว่า “มีซูชิอะไรที่กูควรกินมั้ยวะ? เอาแบบที่มาญี่ปุ่นแล้วต้องกินไอ้นี่สักครั้ง ถึงจะถือว่าถึงญี่ปุ่นน่ะ” “เยอะว่ะ… เอาแบบไหนล่ะ กูแนะนำ กิน โอมาคาเสะซูชิ ดีกว่า” “โอมาคาเสะ นี่แหละ อยากกินๆ” “มีหลายราคา แบบคอร์สแพงที่สุด แบบจิโร่ซูชิ ก็หมื่นนึงได้ หมื่นบาทนะ” “มีแบบไม่แพง แต่คุ้มค่าป่าววะ เงินกูไม่เยอะ แต่เวลาเยอะ…” “อ๋อ ถ้างั้น ซูชิได ( Sushi Dai ) เลย แต่แกต้องไปต่อแถวตั้งแต่ตีสี่ตีห้านะ ไปให้ไวกว่ารถไฟรอบแรกสุด” “โหดจังวะ เดี๋ยวลองดูว่าวันไหนมีดูดนตรีแล้วเลิกเวลาใกล้ๆนั้นพอดีละกัน”     ซึ่งวันนั้นมาถึงแล้วครับ…    ...